NAZLI ERDOĞAN
7/A
Okullar birkaç gün sonra tatile girecekti. Süper dörtlü bundan dolayı çok sevinçliydi. Kendilerine ‘‘Süper Dörtlü’’ diyen bu ekip Aslı, Mert, Yağmur ve Barış isimli dört çocuktan oluşuyordu. Bu çocukların hepsinin özellikleri ve hobileri farklıydı. Aslı çok akıllı, kıvrak zekâlı ve hemen çözüm üretebilen biriydi. Yağmur dedektiflik yapmayı ve gizli şeyleri araştırmayı severdi. Mert cesur, güçlü ve hayvanlarla ilgilenmeyi çok seven, Barış ise teknolojik aletleri çok iyi kullanabilen, genelde bunlardan yararlanan ve ne durumda olursanız olun işinize yarayacak bir eşyayı çantasında illa bulunduran biriydi. Bu dörtlü hep birbirinin yanında olup yardım eden, birlik oldular mı kimsenin karşılarında duramayacağı bir gruptu. Onlara arkadaş demek az kalırdı çünkü onlar gerçek birer dosttular ve en önemli özellikleri buydu.
Süper Dörtlü’nün buluşma yerleri yani karargâhları ağaç evdi. O gün Barış diğerlerine okul çıkışında ağaç evde buluşmaları gerektiğini, onlara bir sürprizinin olduğunu söyledi. Çıkışta Aslı, Mert ve Yağmur ağaç eve gittiler. Çok merak ediyorlardı, acaba sürpriz neydi? Sonunda Barış da geldi. Sonra onlara yeni buluşunu gösterdi, bu bir saatti. Mert, keşke sürprizi söyleseydin de buralara kadar bir saat için gelmeseydik, dedi ama Aslı onu susturdu ve belli ki bu normal bir saat değil, bir özelliği var ki Barış bu kadar uğraştı da yaptı, dedi. Barış, çok haklısın Aslı, bu saat ile birbirimizle kolayca iletişim kurabileceğiz ve tabii ki onun farklı özellikleri de var ama şimdi saymayayım. Ayrıca hepimizin en sevdiği renk olan dört farklı rengi de var. Hepsi çok beğendiler ve Mert de özür diledi çünkü ön yargılı davranmıştı. Aslı pembe rengi, Yağmur mor rengi, Mert mavi rengi ve Barış da yeşil renkli saati alıp taktı. Sonra evlerine dağıldılar.
Ertesi gün yine ağaç evde buluştular. Oturup düşünüyorlardı ve yazın geldiğini, kampa gitseler ne kadar iyi olacağını konuştular. Sonra Mert’in aklına geçen gün gördüğü kamp yeri afişi geldi ve arkadaşlarına bunu anlattı. Burası çok güzeldi ama bu kamp yeri başka bir şehirdeydi. Bu fikri akşam evde ailelerine sordular ve hepsinin ailesi de izin verdi. Hemen saatlerinden grup konuşması yaptılar ve hepsinin ailelerinin izin verdiğini öğrendiklerinde çok sevindiler. Barış da internetten tren biletlerini aldı. Trenle gideceklerdi.
Ertesi gün okulun son günüydü yani karnelerini alacaklar sonra da tatil başlayacaktı. En iyi karne Aslının da olsa hepsinin karneleri iyi gelmişti. Sonunda okul bitmişti, tatil gelmişti. Okulu seviyorlardı ve mutlu gidiyorlardı ancak tatilin gelmesi onları çok sevindirmişti. Eve gidince hepsi valizlerini hazırlamaya başladı çünkü ertesi gün yola çıkıyorlardı. İhtiyaçları olan her şeyi aldıklarını düşünüyorlardı. Sabah olunca kahvaltılarını ettiler ve ağaç evin altında buluştular. Hepsinde birer bavul ve birer sırt çantası vardı. Ama Barışın bavulu ve çantası diğerlerininkinden daha büyüktü. Bunu normal karşıladılar çünkü o çantadan mutlaka onlarda olmayan ve işlerine yarayacak bir eşya çıkardı. Sonra tren istasyonuna gittiler ve tren kalkış vakitleri gelene kadar oradaki çay bahçesinde oturup muhabbet ettiler. Ayrıca oradan yol için su, cips, kola, gazoz ve benzeri abur cubur ve içecekler aldılar. Sonunda trenin kalkış vakti gelmişti. Kalkıp trene bindiler ve boş bir kompartıman bulup oturdular. Yolculuk çok eğlenceli geçti hatta en eğlenceli yolculukları olduğu söyleyebilirlerdi. Ama gidecekleri yere sandıklarından hızlı varmışlardı veya onlara öyle gelmişti.
İndiklerinde Barış buraya gelmeden internetten bulup yazıcıdan çıkardığı, buranın dört tane haritasını ve kalacakları kamp alanı adresinin ve yakınlarda gezebilecekleri güzel yerlerin listesinin bulunduğu bir kâğıt çıkardı. Haritaları herkesin birer tane alacağı şekilde dağıttı sonra da kâğıttaki adresi harita üzerinden bularak bir yol güzergâhı planladı. Bazı yerlerde otobüse binerek, bazı yerlerde yürüyerek oraya vardılar. Aslında taksi görseler taksiye bineceklerdi ama hiçbir taksiyi görmediler. Neyse ki oraya varmışlardı.
Kamp yerine girdiler ve Yağmur olanca dikkatiyle kamp yerini süzdü. En güzel yere çadırlarını kurmaya başladılar. İki çadır kurdular: Bunlardan biri pembe, mor renklerden oluşuyor iken diğeri yeşil, mavi karışımı renklerden oluyordu. Mor, pembe çadırda Aslı ve Yağmur; mavi, yeşil renklerden oluşan çadırda ise Mert ile Barış kalacaktı. Çadırlarının önünü düzenlediler ve eşyalarını yerleştirdiler. Akşam olmuştu bile. Ateşlerini yakıp etrafındaki kütüklere oturdular. Hepsi çok mutluydu ve yine sohbetleri başladı. Yaşadıkları en güzel anlardan bir tanesiydi. Sonra fotoğraf çekmeye ve bu anı ölümsüzleştirmeye karar verdiler. Gece geç saate kadar oturdular ve sonunda çok uykuları geldiği için uyudular.
Sabah ilk Aslı uyandı ve kahvaltıyı hazırladı. Daha sonra Mert, Yağmur ve Barış da uyandılar. Kahvaltıdan sonra Barış’ın araştırmalarının olduğu kâğıttaki yerlerden birini seçip oraya gitmek için hazırlandılar. Barış tabletinden gidecekleri yer ile ilgili bilgiler araştırdı. Gittikleri yer eskiden bir hükümdar tarafından yaptırılmış saraylardanmış. Bu saray artık müze olarak kullanılıyor, eskiden yaşamış olan halk hakkında bilgi veriyormuş. Bu hükümdarın dört sarayı bulunmaktaymış. Bu saraylarının içinde hükümdar tarafından yer altından çıkarılmış dört renkten oluşan bir taşın parçaları varmış. Bu taş sahip olduğu kişiye mutluluk ve sağlık veriyormuş. Ayrıca kişinin çözemediği durumları kolayca çözmesini sağlıyormuş. Aslında bu taş bir bütünmüş. Ama daha sonra hükümdarın hizmetkârlarından biri bu taşı taşırken düşürmüş ve taş tam renk ayrımlarından kırılmış. Bu parçalar birleşebiliyormuş ve hükümdarın ilk çıkarttırdığı haldeki gibi görünüyormuş ama hükümdar bu taşı hangi sarayına koyacağına karar veremediğinden her bir parçayı başka sarayına koymuş. Taşı sadece padişah birleştirebiliyormuş ve taş renklerine göre bu saraylara bazı özel adlar vermiş. Taş, pembe, mavi, mor ve yeşil renkten oluşuyormuş. Pembe renkli taşın bulunduğu saray ‘’Zekâ’’, mavi renkli taşın bulunduğu saray ‘’Güç’’, mor renkli taşın bulunduğu saray ‘’Giz’’, yeşil renkli taşın bulunduğu saray ise ‘’Teknoloji’’ ismiyle anılıyormuş.
Süper Dörtlü ise şu anda pembe renkli taşın bulunduğu Zekâ Sarayı’na gidecekti. Yine yola çıktılar ve yine hiç taksiye binemediler. Aslında birçok taksi gördüler ama bunlar konvoy halinde saraya doğru gidiyorlardı, çocuklar onlara el işareti yapıp durmalarını istedilerse de hiçbiri durmadı ve zaten bir süre sonra gözden kayboldular. Çocuklar da otobüse binelim bari, dediler. Sonra yolda taksilerin yolu kapattığını gördüler. Böyle olunca otobüsten indiler ama taksiler yaya kaldırımını bile kapatmışlardı. Durum böyle olunca taksilerin kenarından geçmeyi denediler ama taksiler birbirlerine o kadar yakındı ki zorlukla geçebildiler ve yollarına devam ettiler.
Sonunda yolları ne kadar uzun sürse de gidecekleri yere varmışlardı ama bir sıkıntı vardı. Kapıda ‘‘Kapalı’’ yazıyordu ve kapının önündeki adam içeriye kimseyi sokmuyordu. Sonuçta burayı gezmeye gelmişlerdi ve geri dönmeyeceklerdi. Koruma bir an kapının önünden ayrılınca hemen içeriye girdiler. Burayı gezdiler ve pembe taşın fotoğrafını çektiler. Ayrıca birçok fotoğraf daha çektiler. Bu arada Yağmur birden ortadan kaybolmuştu. Onu aramaya başladılar. Kesin yine dedektiflik peşindeydi. Onu Aslı buldu. Tam tahmin ettikleri gibi yine etrafı inceliyor ve taşa büyüteçle bakıyordu. Bu arada Barış’ın ayağı takıldı ve duvara çarptı. Duvar gıcırdadı, duvarın arkasından sesler geldi ve açılarak kapı görünümünü aldı. Çocuklar birden oradaki koltukların arkasına gizlendiler çünkü emniyet görevlisinin geldiğini sanmışlardı. Kapının arkasından iki adam çıktı. Bir adam diğer adama ‘‘Gezgin Ağabey’’ diyordu. Ama bunu küçük olduğundan değil de karşısındakinin rütbesi onunkinden yüksek olduğundan, yani karşısındakine daha saygılı olunması gerektiğinden dediği belliydi. Adamlar kapıdan dışarıya çıktı ve çocuklar -özellikle de Yağmur- merak edip adamları takip etmeye başladı. Adamlar sonunda bir yere oturdu. Çocuklar da adamların oturduğu yerin arkasındaki çalılığın arkasına saklandılar. Adamlar taşlardan onların değerli olduğundan ve birleştiğinde daha değerli olduğundan bahsediyorlardı.
-Meğer o taşlar sadece onların gerçek sahipleri (?) tarafından birleştirilebiliyormuş- Çocuklar merak edip iyice yaklaştılar ama adamlar sanki kendileri birleştirebilmiş gibi davranıp taşı satıp milyarder olmayı umuyorlardı. Taşı yapıştırıcı ile yapıştıracaklardı ama bu yapıştırıcı normal bir yapıştırıcı değil adamların şirketinin ürettiği bir yapıştırıcıydı. Adamlar sözde biz o hükümdarın soyundan geliyoruz diye hikâye uyduracak ve onları kandıracaktı. Sonra kapının arkası ile ilgili konuşmaya başladılar. Aslında oranın arkası dehliz gibi bir yerdi ve adamlar yolu bulamıyorlardı. Yoksa şimdiden taşı çalıp milyarder olacaklardı. Burası ile ilgili bilgisi ve haritası olan bir adamı kaçırmıştılar ama adam haritayı vermek istemiyor ve hiç konuşmuyordu. Çocuklar bunu duyunca endişelendiler. O sırada adamlar kalkmış bir çay bahçesinde ertesi gün buluşmak için sözleşmişlerdi, buradan da kaçırdıkları adamın bulunduğu yere gideceklerdi.
Çocuklar bu bilgilerle kamp alanına döndüler ve yarın ne yapacakları hakkında konuşmaya karar verdiler. Adamları takip edecek, onların kaçırdıkları adamı kurtaracak, ondan yardım ve dehlizin haritasını isteyecek ve daha sonra dehlize gideceklerdi. Hemen uyudular ve sabah erkenden kalktılar. Adamın dediği adrese gittiler. Gezgin Ağabey dedikleri adam diğer adamı bekliyordu. Sonunda adam geldi ve Gezgin ona geç kaldığı için kızdı. Adam çok utanmıştı ve özür dilerim abi, diyerek kendini affettirmeye çalıştı. Sonra kalktılar ve arabaya bindiler. Çocuklar bunu tahmin edip bisikletleri ile gelmişlerdi. Adamları takip etmeye başladılar. Adamlar ara yollardan gitmeye çalışarak kaçırdıkları kişinin bulunduğu yere vardılar ve içeri girdiler. İçerideki adamın bilgili olduğu anlaşılıyordu. Çocuklar burada beklemeye başladılar. Adamlar, bilgili adama konuşması için baskı yapıyorlardı ama adam ağzını açmıyordu. Sonunda pes edip gittiler. Çocuklar da onlar gider gitmez saklandıkları yerden çıkıp tutsağı çözdüler. Adam çok teşekkür etti ve onlarla kamp yerine gitti. Adının Bilmiş Usta olduğunu söyledi, onlara bildiklerini anlattı ve dehlizin haritasını verdi. Çocuklar çok sevindiler ve dehlize gitmeye karar verdiler.
Ertesi gün birlikte Zekâ Sarayı’na gitmek için yola çıktılar, yolda bir çay bahçesine oturdular. Bu arada Yağmur, masanın üzerindeki gazeteye atılmış kocaman başlığı gördü. Başlıkta pembe taşın çalındığı yazıyordu, böyle olunca çocuklar hemen kalktılar ve saraya gittiler. Saraydaki dehliz kapısının açıldığı belliydi çünkü kapı aralıktı. Çocuklar hemen dehlize girdiler ve haritaya bakarak ilerlediler. Sonunda bir kapıya vardılar ama kapıyı açtıklarında hâlâ Zekâ Sarayı’nda olduklarını gördüler, sonra fark ettiler ki haritayı ters tutmuşlar. Bunun üzerine tekrar yola koyuldular ve sonunda karşılarına bir kapı daha çıktı. Ancak bu kapı pembe değil, maviydi. Hemen açıp çıktılar, burası Güç Sarayı olmalıydı. Burayı açıp içerisini gezmeye başladılar. Ama buradaki taşın yeri bomboştu. Sonra asılı bir kâğıt gördüler, kâğıtta mavi taşın da çalındığı yazıyordu. Günde iki taş, dedi Süper Dörtlü, demek ki yolu bulmuştular. Sonra yolu buldularsa haritayı almak istemeyeceklerini, sadece pembe ve mavi taşların bulunduğu sarayların arasındaki yolu bilebilecekleri düşüncesiyle rahatladılar.
Hemen mor renkli taşın bulunduğu Giz Sarayı’na doğru yola koyuldular ama aradaki yollar çok karışıktı, tabii ki birlik olup mor kapıya vardılar. Oradaki taş yerindeydi, maalesef adamlar da oradaydılar. Çocuklar hemen koştular ve ‘‘Hey! Siz! Olduğunuz yerde kalın, pembe ve mavi taşı siz çaldınız!’’ dediler. Ama adamlar gayet sakin bir ses tonuyla ve de kötü bakışlarla: ‘‘Oyununuz çok iyiymiş çocuklar, haydi devam edin ama ileride oynayın, burada değerli bir taş var.’’ dediler. Böyle olunca çocuklar mutsuz bir biçimde dışarı çıktılar. Dışarıda Mert bir köpek gördü, onu görünce Barış da yanlarına gelerek çantasından yemek çıkarıp köpeğe verdi; köpek artık yanlarından ayrılmıyordu. Sonra adamların dehlizin girişine girdiklerini gördüler ve hemen arkalarından onlar da girdiler. Adamlar, çok kalabalık olduğundan taşı alamamışlardı ve geri dönüyorlardı. Çocuklar da kamp alanına döndüler.
Bilmiş Usta onları bekliyordu, kitaplarını araştırmış ve adamların asla taşı birleştiremeyeceklerini, ancak çocukların birleştirebileceğini çünkü taşı sadece içinde iyilik bulunanların birleştirebileceğini söylüyordu. Önceden de denenen yapıştırıcıların tutmama sebebi buydu, ne kadar sağlam olursa olsun taşın özelliğinden dolayı birleşmiyordu. Böyle olunca çocuklar az da olsa sevindiler.
Ertesi gün kalkar kalkmaz geçide gittiler, mor taşlı saraya ulaştılar ve taşın çalındığını öğrendiler. Sonra yeşil taşın bulunduğu saraya gittiler ve adamları kendilerine doğru dört taşla birlikte gelirken gördüler. Adamlar çok sinirlendiler, Yağmur da keşke yanımızda ses kayıt cihazı olsa diye düşündü. Arkadaşları nedenini sorunca da ses kayıt cihazı ile adamların seslerini kaydedebileceklerini ve ellerinde kanıtları olabileceğini söyledi. Böylece adamlar onlara yalancı ya da oyun oynuyormuş muamelesi yapmayacaklardı, hem kanıtları olunca polisler de onlara inanacaktı. Hepsi birden heyecanlandılar ama Yağmur heveslerini kursaklarında bırakarak eğer cihaz elimizde olsaydı böyle yapardık ama şu an yok, dedi. Birdenbire Barış, bende var, diye fısıldadı. Yağmur mutlulukla hemen onu alıp cebinin kenarına taktı. Oradan hem gözükmüyordu hem de konuşmalar rahat duyuluyordu. Adamlar öfkeyle sizin burada ne işiniz var, bütün planımızı mahvediyorsunuz; hem ne fısıldaşıyorsunuz, dediler. Planınızı bilmiyoruz ki, dedi Barış. Yağmur da galiba şu hükümdarın taşının parçalarını çalıp da birleştirme planından bahsediyorlar, dedi. Gezgin kızgınlıkla bakıyordu. Ama diğer adam, evet, eğer siz olmasaydınız bütün taşları kolayca çalacaktık, sonra yapıştıracak ve biz hükümdarın soyundan geliyoruz, bu taşı sadece hükümdarın soyundan gelenler birleştirebilir deyip milyarder olacaktık hatta yolları da taksilerle biz tıkadık sırf kimse olmasın da taşı rahat çalalım ve dehlizlere kolay girip çıkalım diye, dedi. Gezgin, sen ne yaptın, baksana bütün planları anlattın, dedi. Diğer adam da bunlar bilse ne olacak, oyun oynuyorlardı deriz, bir sorun çıkmaz, dedi. Gezgin iyice sinirlenerek, baksana şu kızın cebinde ses kayıt cihazı var, bütün planlarımızı kaydetti, dedi. Diğer adam, abi kime götürebilecekler buradan dışarı çıkmadıkça, dedi. Bu sırada da Aslı ses kayıt cihazını köpeğe bağlamış, yanına da haritanın yedeğini koyup göndermişti. Adamlar birlikte tartışırken bunu görmediler. Gezgin, doğru söylüyorsun buradan çıkamayacaklar, dedi. Çocuklar onların tartışmalarına müdahale etmiyorlardı çünkü zaman kazanmak istiyorlardı. Böylece 20-25 dakika geçti ve tünelde döküntüler meydana gelmeye başladı. Bunu sadece çocuklar duymuştu, çünkü adamlar hararetli bir şekilde birbirleriyle tartışıyorlardı. Öyle olunca Yağmur madem buradan çıkamayacağız taşları inceleyebiliriz herhalde, dedi. Adamlar o arada taşı yapıştırmaya çalışıyordu ama yapıştırıcı taşa değer değmez su gibi akışkan olup kayıp gidiyordu. Bunu gören Yağmur’un aklına Bilmiş’ in anlattıkları geldi. Adamlar, tamam, deyip taşı çocuklara verdiler. Yağmur, Bilmiş’ in dediklerini hatırlayın, hani şu taşı birleştirme ve yapıştırıcının su gibi olma hikâyesi, dedi.
Aslı pembe taşı aldı ve ‘‘Zekâ!’’ dedi, Mert mavi taşı aldı ve ‘‘Güç!’’ dedi, Yağmur mor taşı aldı ve ‘‘Giz!’’ dedi ve son olarak Barış yeşil taşı alarak ‘‘Teknoloji!’’ dedi. Böylece taş parçaları çocuklardaki iyi niyeti hissedip parlamaya başlamışlardı. Çocuklar da şaşıp kalan adamlara, bu taşı yapıştırmayı birçok kişi denedi ama hiçbirinin niyeti iyi değildi. Bu taşların en önemli yanı, farklı özellikteki parçalardan oluşuyor olsalar da insanın içindeki iyiliği ölçebilmeleridir ve farklı özellikteki parçalar birleşince daha da güçlü bir hâl alıyor, dediler. Sonra birbirlerine ve ellerindeki parlayan taşlara baktılar, gülümseyip ‘‘Aynı bizim gibi!’’ dediler ve parçaları birleştirdiler. Taş daha da güçlü parlamaya başladı ve bu anda polisler, birkaç kamp alanından insanlar ve Bilmiş Usta geldiler. Polisler adamları yakaladılar, insanlar alkışlamaya başladılar ve Bilmiş Usta yanlarına gelip, aynı sizin gibi bu taş da farklı özellik ve görünüşteki parçalardan oluşuyor ama birleşince mükemmel işler başarabiliyor, tek başına bir parçadan daha iyi oluyor, dedi. Çocuklar için tören yapıldı ve onlara bu taşın yapay olanını verdiler. Bu yapay taş da aynı gerçek taş gibi parçalanıp birleşebiliyordu, ayrıca birleşince ışıl-ışıl parlıyordu. Çocuklara madalyalar da taktılar ve hikâyeleri kulaktan kulağa bütün ülkeye yayıldı.
